MICHAŁ UNIATYCKI
(1911–1991)
JENIEC OBOZU WOLDENBERG
Michał Uniatycki urodził się 23 czerwca 1911 roku w Kamieńcu Podolskim w rodzinie Mikołaja i Julii z Krajewskich. Po uzyskaniu matury w gimnazjum kamienieckim podjął naukę w Państwowej Średniej Szkole Rolniczej w Białokrynicy, którą ukończył w 1932 roku. Po zaliczeniu zaś praktyki i złożeniu egzaminu dyplomowego uzyskał tytuł technika rolnego.
Służbę wojskową odbył w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu w okresie od września 1933 do lipca 1934 roku. W lipcu 1935 roku został powołany do odbycia ćwiczeń wojskowych w 12 Pułku Ułanów Podolskich w Krzemieńcu, po których otrzymał nominację na podporucznika rezerwy.
Swoją pierwszą pracę zawodową podjął w 1932 roku zostając pomocnikiem kierownika gospodarstwa rolnego. Z kolei od sierpnia 1934 do stycznia 1939 roku pracował na stanowisku starszego asystenta w Rolniczym Zakładzie Doświadczalnym przy Cukrowni Szpanów, a od stycznia 1939 roku był zatrudniony w charakterze inspektora plantacji w Cukrowni Chodorów.
Po mobilizacji, we wrześniu 1939 roku brał udział w wojnie obronnej w szeregach Armii Łódź w stopniu podporucznika kawalerii. Podczas walki został ranny i trafił do niewoli niemieckiej, pierwotnie do oflagu XVIII B w Wolfsburgu w Austrii, a potem do oflagu II C Woldenberg (dziś Dobiegniew), gdzie przebywał aż do końca stycznia 1945 roku. Czas niewoli dzielił pomiędzy udziałem w organizacji skeczy i poranków literackich prowadzonych m.in. przez późniejszego dziennikarza Polskiego Radia w Poznaniu Stanisława Strugarka, a grą w brydża, która była bardzo popularnym panaceum na przetrwanie.
Po odzyskaniu wolności, w marcu 1945 roku podjął pracę inspektora plantacji w Cukrowni Mełno, a od 1947 roku został głównym inspektorem plantacji w Cukrowni Świdnica, a następnie od 1950 roku w Cukrowni Gostyń.
W 1946 roku poślubił Genowefę z domu Wąs. Ze związku tego w 1947 roku urodził się jedyny syn Jerzy.
W 1957 roku uzyskał dyplom inżyniera rolnictwa w zakresie roli i roślin w Wyższej Szkole Rolniczej w Poznaniu.
W sierpniu 1955 roku przejął obowiązki zastępcy dyrektora Cukrowni Szamotuły by w kwietniu 1969 roku zostać powołanym na stanowisko dyrektora Cukrowni Zbiersk, którą kierował praktycznie do przejścia na emeryturę w 1976 roku.
Za wieloletnią i owocną pracę w branży cukrowniczej został odznaczony kilkoma odznaczeniami państwowymi i resortowymi, w tym Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
W wojsku i pracy zawodowej dał się poznać przede wszystkim jako koleżeński i sprawiedliwy dowódca oraz przełożony. Pozostawił po sobie dobre wspomnienia także wśród członków Rodziny Woldenberskiej, w której spotkaniach czynnie uczestniczył.
Zmarł 12 sierpnia 1991 roku i został pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu.
Jerzy Uniatycki. Wronki, marzec 2019 rok
Opracowano na podstawie:
1. Wspomnienia i dokumenty rodzinne.
2. „Gazeta Cukrownicza” 1992, nr 6.
3. Zbigniew Kowalewski, „Stowarzyszenie Techników Cukrowników”, Warszawa 1959.
4. „Pół wieku działalności Stowarzyszenia Techników Cukrowników, praca zbiorowa, Warszawa 1969.
5. Jerzy Lekawski, „Wykaz cukrowni w granicach Polski z 1939 i z 1945 roku”, Warszawa 1974.
6. Strony internetowe: Muzeum Woldenberczyków w Dobiegniewie http://www.muzeum.dobiegniew.pl/ i Stowarzyszenia Woldenberczyków dla zachowania pamięci o jeńcach Oflagu II C Woldenberg http://woldenberczycy.pl/
Kopiowanie, modyfikowanie, publikacja oraz dystrybucja całości lub części artykułu bez uprzedniej zgody właściciela – są zabronione.
