Dr Ignacy Zimniak – Historia Wronek

Dawniej niż wczoraj – biogram dra Ignacego Zimniaka załączony do wniosku TMZW o nazwanie jednej z ulic jego imieniem, z 3 maja 1986 r.

Dr Ignacy Zimniak (1902–1984)

Lekarz kilku pokoleń wronczan

Ignacy Zimniak urodził się w 1902 r. w rodzinie chłopskiej w Sulisławiu [koło Ostrowa Wielkopolskiego, jako syn Stanisława i Marianny z Jasików]. Do gimnazjum uczęszczał w Ostrowie Wlkp. w okresie od 1914 do 1922 r. Studia medyczne rozpoczął na Uniwersytecie Poznańskim uzyskując w czerwcu 1928 r. tytuł Doktora Wszech Nauk Lekarskich. Po odbyciu stażu w szpitalach Służby Brackiej na Śląsku, od 1 października 1928 r. rozpoczął praktykę lekarską we Wronkach, pracując tam w swoim zawodzie do 1983 r., tzn. przeszło 55 lat. Początkowo był lekarzem ówczesnej Kasy Chorych (zwanej później Ubezpieczalnią Społeczną), a od 1935 do 1939 r. dodatkowo – Okręgowego Szpitala Więzienia Izolacyjnego we Wronkach. Powołany w 1939 r. do wojska pracował w Szpitalach Wojskowych Łodzi i Tarnopola, a po powrocie z tułaczki wojennej, ponownie podjął pracę we Wronkach, pomagając rodakom z całym oddaniem i otaczając szczególną troską polskie dzieci. Po wyzwoleniu od 1945 do 1983 r. był we Wronkach lekarzem rejonowym Polskich Kolei Państwowych, zaś od 1950 r. równocześnie kierownikiem nowo utworzonego Ośrodka Zdrowia, który prowadził do 1956 r. Rezygnując z kierownictwa, pracował tam dalej po kilka godzin dziennie. W 1958 r. uzyskał specjalizację jako lekarz kolejowy, a w roku następnym – jako pediatra. W kwietniu 1959 r. przejął znów na jakiś czas obowiązki kierownika Ośrodka Zdrowia, a następnie pracował tam w niepełnym wymiarze godzin.

Jego działalność społeczną zapoczątkował udział w Powstaniu Wielkopolskim, kiedy jako uczeń klasy gimnazjum udzielał się czynnie w „Pogotowiu [Służby] i Łączności” w Ostrowie Wlkp. i II Drużynie Harcerskiej im. J. H. Dąbrowskiego. Wyżej wspomniane Pogotowie zostało zorganizowane na polecenie władz powstańczych przez ówczesnego komendanta harcerstwa w Ostrowie i z racji swoich zadań miało charakter militarny.

W okresie międzywojennym był długoletnim prezesem Towarzystwa Przeciwgruźliczego oraz Związku Rezerwistów we Wronkach. Wykładał również na rozmaitych zebraniach i kursach ratowniczych organizowanych od 1934 r. przez Czerwony Krzyż. Okupację przeżył pracując we Wronkach, z chwilą rozpoczęcia ofensywy zimowej 12 stycznia 1945 r. i zbliżania się wojsk radzieckich i polskich do naszego miasta, brał udział w tajnych zebraniach czołowych przedstawicieli ludności polskiej, na których omawiano sprawy odpowiedniego przyjęcia zbliżających się wojsk, zapewnienia porządku oraz zabezpieczenia ważniejszych obiektów miasta przed zniszczeniem przez uchodzących hitlerowców. Był członkiem utworzonego 23 stycznia 1945 r. Tymczasowego Komitetu Obywatelskiego, który dwa dni później witał w ratuszu dowódcę oddziału wyzwoleńczego Armii Czerwonej.

Pomagał w zorganizowaniu szpitala Polskiego Czerwonego Krzyża w dawnym Domu Sierot przy ul. Kościuszki, gdzie udzielano przy jego pomocy ratunku chorym, powracającym z obozów koncentracyjnych, wywiezionym do przymusowej pracy do Niemiec oraz rannym żołnierzom, byłym jeńcom wojennym oraz ludności cywilnej. Brał również czynny udział w utworzeniu szpitala izolacyjnego dla zakaźnie chorych – na Zamościu. Obowiązki lekarza wypełniał bezinteresownie, z całym poświęceniem. Należał do PCK, a od 1947 r. był jego członkiem Zarządu, wykładając znów na kursach ratownictwa.

[Przez całe życie nie należał do żadnej partii politycznej. Był trzykrotnie żonaty, mianowicie z Marią Zuzanną Wilczewską z d. Rakowską (zm. 1936), Marią Antoniną Pepińską (zm. 1971) i Janiną Frydrychowiczową z d. Pepińską (zm. 1977). Nie pozostawił potomstwa. Zmarł 16 grudnia 1984 r. i został pochowany na cmentarzu parafialnym we Wronkach. W 1986 r. jego imieniem nazwano ulicę, przy której mieszkał w ostatnich latach życia].

Oddał on społeczeństwu Wronek i okolicy ogromne zasługi jako lekarz i obywatel, okazując pełną poświęcenia pomoc i ofiarność wszystkim potrzebującym.

W czasie swej pracy otrzymał następujące odznaczenia i dyplomy [obecnie w zbiorach Muzeum Ziemi Wronieckiej]:

1. Dyplom Doktora Wszech Nauk Lekarskich (1928).

2. Dyplom wystawiony przez Zarząd Główny PCK za wybitny udział w organizowaniu obywatelskiej samopomocy leczniczej, higienicznej i opiekuńczej w zniszczonej przez okupanta niemieckiego ojczyźnie i wspieranie wydatną ofiarą pieniężną akcji Polskiego Czerwonego Krzyża (1948).

3. „Medal 10-lecia Polski Ludowej” (1955).

4. Srebrna odznaka „Przodujący Kolejarz PRL” (1955).

5. Dyplom z okazji XXX-lecia pracy zawodowej (1958).

6. Dyplom z okazji XV rocznicy wyzwolenia Wronek za ofiarną pracę oraz utrwalanie Władzy Ludowej i budownictwa socjalizmu (1960).

7. Dyplom za pracę zawodową w Kolejowej Służbie Zdrowia DOKP (1962).

8. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski „Polonia Restituta” (prawdopodobnie 1964).

9. Złota odznaka „Przodujący Kolejarz PRL” (1965).

10. Dyplom z okazji XX rocznicy wyzwolenia miasta Wronek za ofiarną pracę oraz utrwalanie Władzy Ludowej i budownictwa socjalizmu (1965).

11. Dyplom uznania za zasługi w rozwoju kolejnictwa w Okręgu Poznańskim DOKP w XXX-leciu PRL (1975).

12. Dyplom uznania z okazji 50-lecia pracy w Służbie Zdrowia za wzorowe i ofiarne wykonywanie obowiązków zawodowych. Wystawiony przez PKP Obwód Lecznictwa Kolejowego w Gorzowie Wlkp. (1978).

13. Złota Odznaka Honorowa „Za Zasługi w Rozwoju Województwa Pilskiego” (1979).

14. Srebrna Odznaka „Za Zasługi dla Transportu PRL” (1979).

15. Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Lekarz Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej” (1984).

16. Odznaka członkowska ZBoWiD-u.

Autor: dr Tadeusz Sikora (1923-2017)

Przygotował i uzupełnił informacje w nawiasach kwadratowych:

Piotr Pojasek. Wronki, luty 2020 r.