St. sierż. Władysław Zagierski – jeniec obozu specjalnego NKWD w Kozielsku
Urodzony 18 lipca 1899 r. we Wronkach. Wcielony w 1917 r. do armii pruskiej- pułk grenadierów w Dortmundzie.
Po zakończeniu I Wojny Światowej służył od 5 maja 1919 r. w 5 pułku Strzelców Wielkopolskich. W czasie wojny polsko-bolszewickiej (1919/1920) przez 8 miesięcy walczył na froncie litewsko-białoruskim. Od 1 sierpnia 1921 r. rozpoczął służbę w armii polskiej w 81 p.p. 23 Dywizji Piechoty, następnie został przeniesiony służbowo do Komendy Garnizonu w Wilnie.
Po agresji ZSRR na Polskę (17 września 1939 r.), został aresztowany 19 września przez wojska sowieckie. Starszy sierżant Zagierski został osadzony w sowieckim obozie jenieckim w miejscowości Suzdał, następnie w Kozielsku, Juchnów, Ponoj k/Murmańska i Titiszczewo.
Po podpisaniu umowy polsko-sowieckiej, zwolniony z obozu 7 września 1941 r. wstąpił do Armii Polskiej w ZSRR. Rozpoczął służbę w 5 Kresowej Dywizji Piechoty z którą wychodzi do Palestyny. Jako sztabowy podoficer zawodowy przydzielony został do służby sprawiedliwości- sądownictwo wojskowe Armii Polskiej na Środkowym Wschodzie gdzie pełnił min. funkcje szefa polskiego więzienia wojskowego w Jerozolimie. Przeniesiony służbowo do Dowództwa II Korpusu, następnie służył w 14 Wielkopolskiej Brygadzie Pancernej- 16 Sąd Polowy.
Przeszedł cały szlak bojowy II Korpusu Polskiego dowodzonego przez gen. Władysława Andersa. Awansowany w 1946 r. na stopień chorążego WP.
Odznaczony: Medalem Wojska, medalem Wojny 1920-Polska Swemu Obrońcy, Italy Star, The War Medal 1939-1945.
Zdemobilizowany w 24 lutego 1947 r. – wrócił do kraju. Zamieszkał z odnalezioną po repatriacji rodziną w Szczecinku, gdzie zmarł w 1966 r.
Oprac. Zbigniew Biedziak
Wronki 2007 rok. Cykl „Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie”.
Kopiowanie, modyfikowanie, publikacja oraz dystrybucja całości lub części artykułu bez uprzedniej zgody właściciela – są zabronione.
